Σχεδόν πάντα θυμάμαι τον εαυτό μου υπέρβαρο. Δοκίμασα πολλές δίαιτες, ακόμα και με τη βοήθεια ειδικού, αλλά καμία δεν είχε μόνιμο αποτέλεσμα. Και αυτό γιατί με εμπόδιζε πάντοτε ο χειρότερος εχθρός μου, ο εαυτός μου. Το δυσκολότερο κομμάτι σε κάποιον παχύσαρκο είναι η αδυναμία του να καταπιέσει την όρεξή του και να πειθαρχήσει τον εαυτό του. Εκεί αντιμετώπισα πρόβλημα κι εγώ. Ο χαρακτηρισμός "κοιλιόδουλη" αν και άκομψος, μου ταιριάζει.
Η πρώτη προσπάθειά μου να χάσω βάρος ήταν στην ηλικία των 15 ετών. Όταν πήγαινα σχολείο έτρωγα 1 φορά τη μέρα συνήθως, το μεσημέρι. Πρωινό δεν είχα χρόνο να φάω και βραδινό συνήθως μου απαγόρευαν, λόγω των περιττών κιλών μου. Έτσι όμως πεινούσα περισσότερο και έτρωγα πάρα πολύ το μεσημέρι. Και καμιά φορά έτρωγα κρυφά σνακς μετά το μεσημεριανό ή τα βράδια. Στα 15 μου λοιπόν, άρχισα παίρνω πρωί και βράδυ προϊόντα κάποιας εταιρείας αδυνατίσματος, της οποίας το όνομα δε θα αναφέρω για ευνόητους λόγους. Πράλληλα έκανα γυμναστική στο σπίτι. Είχα φτάσει στο σημείο να κάνω 200 κοιλιακούς τη μέρα σερί και να νιώθω ελάχιστη κούραση. Έκανα και γράμμωση στους κοιλιακούς. Έτσι έχασα 5 κιλά. Από τη γυμναστική. Γιατί τα εν λόγω προϊόντα εννοείται πως ήταν απάτη. Λόγω εξετάσεων σταμάτησα τη γυμναστική και ξαναπήρα τα κιλά που έχασα.
Η επόμενη φορά που έχασα κιλά ήταν αφού τελείωσα το Λύκειο. Στη διάρκεια του πρώτου έτους έχασα κάπου 10 κιλά. Χωρίς δίαιτες, χωρίς προσπάθεια. Έτρωγα αρκετά, αλλά περπατούσα κι έτρεχα μεγάλες αποστάσεις για βόλτα με την παρέα μου καθημερινά. Έφτασα τα 64-65 κιλά. Ένιωθα πολύ όμορφα με το σώμα μου και τη φυσική μου κατάσταση. Ανέβαινα σκάλες τρέχοντας, και περπατούσα γρήγορα τη μισή Θεσσαλονίκη κάθε μέρα χωρίς να κουράζομαι. Έτρωγα αρκετά όπως είπα και βλακείες. Τα πρωινά στη σχολή έτρωγα καμιά πίτα ζαμπόν-κασέρι, το μεσημέρι στη λέσχη ή κανένα γύρο και το βράδυ στη βόλτα κρέπα αλμυρή ή γλυκιά. Παρόλα αυτά έχανα βάρος. Η σωματική άσκηση είναι πάρα πολύ σημαντική για την απώλεια βάρους. Και αυτό γιατί καίμε τις θερμίδες που λαμβάνουμε.
Στο δεύτερο έτος δημιούργησα μια σχέση με κάποιον, με τον οποίο είμαστε μαζί μέχρι σήμερα και πήρα την κάτω βόλτα. Εγώ. Γιατί τα κιλά μου πήραν την άνω. Κάθε έξοδός μας συνοδευόταν από φαγητό ή ποτό και όταν μέναμε σπ΄τι τα βράδια για να δούμε καμιά ταινία πάλι παραγγέλναμε απ' έξω. Και να σου οι πίτσες, οι γύροι, τα σουβλάκια, οι καρμπονάρες σε καθημερινή βάση, μια κι εκείνος είναι πολύ ορεξάτος. Εν τω μεταξύ, οι βόλτες με τις φίλες κόπηκαν, καθώς η κάθε μία αφοσιώθηκε στη σχέση της. Και υιοθέτησα την καθιστική ζωή με το σερφάρισμα στο ίντερνετ, τον ύπνο, την αγκαλιά στον καναπέ και η μόνη μου βόλτα με τα πόδια έγινε η διαδρομή από το κρεβάι στον καναπέ ή στον υπολογιστή και αντίστροφα και η διαδρομή από το σπίτι στο αυτοκίνητο για να πάμε σε καφετέρια, ταβέρνα κλπ.
Έτσι έφτασα αισίως πέρυσι να ζυγίζω 87 κιλά. Εγώ δεν ζυγιζόμουν. Το απέφευγα όπως ο διάολος το λιβάνι. Έβλεπα ζυγαριά και έκανα στροφή 180 μοιρών. Στη διαιτολόγο όπου μ' έσυρε με το ζόρι η μάνα μου το ανακάλυψα και δεν το πίστευα. Ξεκίνησα δίαιτα.
Το πρωί ένα φλυτζάνι 200ml γάλα 1.5% με 4 κουταλιές κορνφλέικς ολικής
Ενδιάμεδα ένα φρούτο που ποτέ δεν έτρωγα
Το μεσημέρι ένα μεγάλο μπωλ σαλάτα με ένα φλυτζάνι 200ml λαδερού φαγητού (δηλαδή με μία κουταλιά λάδι, άρα νερουλού φαγητού. Λαδερό χωρίς λάδι δε νοείται. Μια αηδία είναι. Να το βλέπεις να κολυμπάει μέσα στο νερό. Και να πρέπει παράλληλα να τρώω και κάτι άλλο νερουλό - τα λαχανικά της σαλάτας. Γι' αυτό κι εγώ δεν άντεξα) Ή 150γρ. ψητό (κοτόπουλο, μοσχαρίσια μπριζόλα ή ψάρι)
Ενδιάμεσα ένα φρούτο που πάλι δεν έτρωγα γιατί τσιμπούσα κανένα κουλουράκι με τον καφέ
Το βράδυ μία σαλάτα με τυρί ή γιαούρτι με κορνφλέικς ή φρούτα και ένα κουταλάκι μέλι ή γάλα όπως το πρωί. Έτρωγα ceasar's χωρίς παρμεζάνα απ' τα Goody's.
Μία φορά τη βδομάδα 2 μπάλες παγωτό με απλή γεύση (αποχαιρέτησα την αγαπημένη μου, cookies-βανίλια, γιατί είχε κρέμα γάλακτος.)
Από ποτά 4 ποτήρια κρασί τη βδομάδα ή 2 μπύρες ή 2 κρασί και 1 μπύρα. 1 φορά τη βδομάδα αναψυκτικό light.
Μαζί αποχαιρέτησα και τα τηγανιτά - οι τηγανιτές πατάτες όμως εκτός του ότι τις λατρεύω, μου φτιάχνουν το στομάχι όταν έχω καούρες ή τσούξιμο ή πολλά γαστρικά υγρά. (Έχω πρόβλημα). Έτσι δεν άντεξα άλλο με τόσα νερουλά που έτρωγα γιατί εκτός από την αηδία που ένιωσα μου χαλούσαν και το στομάχι. Μου ερχόταν εμετός όποτε πήγαινα να βάλω νερουλό στο στόμα μου.
Η δίαιτα κράτησε 2.5 μήνες κι έχασα 11-12 κιλά. Έφτασα τα 75 και κάτι. Χρειαζόμουν άλλα 10 για τα 65. Η ζυγαριά για ένα μήνα κόλλησε αφού μεσολάβησαν οι διακοπές και κάτι κοινωνικές υποχρεώσεις. Και άρχισα τις παρασπονδίες πού και πού. Αποφάσισα να σταματήσω τη διαιτολόγο γιατί αισθάνθηκα μεγάλη καταπίεση. Έβλεπα τις φίλες μου να τρώνε ελεύθερα όλα αυτά που μ' άρεσαν και τον φίλο μου το ίδιο. Μέχρι και σπόρια απαγορευόταν να φάω για να 'χω να τσιμπάω κάτι στη διάρκεια μιας ταινίας. Δεν μπορούσα άλλο αυτή την καταπίεση και τις απαγορεύσεις. Λογικό ήταν να αγανακτίσω. Μπούχτισα. Σκέφτηκα να συνεχίσω τη δίαιτα μόνη μου και να τρώω μια φορά τη βδομάδα μόνο κάτι που μ' αρέσει. Δεν κράτησε για πολύ. Πολύ γρήγορα έχασα τον έλεγχο και ο δείχτης στη ζυγαριά να ξανανεβαίνει.
Έφτασα πάλι τα 88 κιλά. Εδώ κι 1.5 μήνα προσπαθώ να ξαναρχίσω μια προσπάθεια σε μια άλλη διαιτολόγο, αλλά μου είναι πολύ δύσκολο να ξαναπεράσω τις περσινές στερήσεις. Την καταπίεση. Έχω και τη μάνα μου να ελέγχει την κάθε μπουκιά που τρώω και να μου υπενθυμίζει κάθε ώρα και λεπτό ότι είμαι χοντρή. Ε και; Χοντρή είμαι. Όχι εξωγήινος. Γιατί τέτοιος ρατσισμός απ' όλους; Γιατί δεν κοιτάζουν τα δικά τους τα χάλια;
Και κάτι άλλο που με απασχολεί. Αν καταφέρω και χάσω τα κιλά, πώς θα διατηρηθώ σε ένα βάρος; Θα συνεχιστεί η στέρηση εφόρου ζωής;
Και δε θέλω τόσο αυστηρή δίαιτα πάλι, γιατί θα 'χω το ίδιο αποτέλεσμα. Θα μπουχτίσω, θα την παρατήσω και θα ξαναπάρω τα κιλά.
